თამარ კანაშვილის ბლოგი

   09:20 წუთზე რადიო 103.9 პალიტრას  ეთერში გავედით, თემაზე: სიბერეც-სიხარულია! ჩემი და ელენეს ნომერი გამოვაცხადე, დასაკონტაქტებლად.    12:15ზე ჩემს ტელეფონში ქალაქის ნომრიდან შემოდის ზარი. ქალბატონო თამარ- მომმართავს ხმით უფროსი ასაკის ქალბატონი: -თქვენ გაიხარეთ, რომ ჩვენს გახარებას ცდილობთ! ძალიან მინდა თქვენს ღონისძიებაზე, ჩამწერეთ რა თუ შეიძლება -დიახ, რა თქმა უნდა! როგორ მოგმართოთ? -მარო, მარიკა (გვარს სპეც. არ ვასახელებ) -კი ბატონო ქალბატონო მარიკა! -ქალბატონო თამარ, პატარა გოგოს ხმა გაქვთ! რა კარგი თაობა ხართ! გთხოვ, ზუსტი მისამართი მითხარი; - საჯარო.ბიბლ. ეროვნ. საგამოფ.დარბაზი.... ლადო გუდიაშვილის ქუჩაზეა (ნომერი ვერ გავიხსენე) -ნომერი? -ნომერს ვნახავ ზუსტად და დაგირეკავთ 5 წუთშივე! -არ მომატყუო გეხვეწები, ძალიან მინდა ამ ღონისძიებაზე! -არა, გპირდებით! -გთხოვ, ოღონდაც არ მომატყუო.    დიდხანს ვარწმუნებდი, რომ არ მოვატყუებდი, ერთმანეთს 31 მაისს შევხდებოდით და ჩავეხუტებოდით!  (რა ვიცით... იქნებ რამდენი იმედგაცრუება, ტყუილი იდგა მისი წლების უკან)    

   პოლონეთში საზოგადოებრივ ტრანსპორტში კონტროლიორის ამოსვლა ნიშნავდა: ბილეთს ვეღარ შეიძენ, დაბლოკილია აპარატი; ხმის ამოუღებლად შენ გიწერენ 500 ზლოტიან ჯარიმას ანუ 100 ევროზე მეტს;    არ მახსენდება არანაირი შეწინააღმდეგება. მადლობა-ბოდიშებით მიდის დიალოგი;    საქართველოში რამდენჯერმე მომიწია სულ ავტობუსით მგზავრობა-ერთი არ შეუგინებიათ, თორემ „გთხოვთ, შეიძინეთ“ ბილეთზე- მგზავრები ისე იბღვირებიან, თითქოს რაიმე არალეგალურს ითხოვს კონტროლიორი.      მე მესმის, ქვეყანაში შექმნილი მძიმე ფონი, თუმცა ხმის ტემბრს აქვს ძალიან დიდი მნიშვნელობა და ასევე,მოვალეობის შემსრულებელზე  „შურისძიება“ ცოტათი არა ადექვატური მგონია. მას უწევს თავისი საქმის კეთდება და დიახ, ის უნდა ემსახუროს სახელმწიფოს პირნათლად.    ვაღიარებ, ზოგიერთი კონტროლიორიც უშვებს შეცდომას თავისი სიხისტით და უხეშობით, თუმცა ამაზე არა ერთხელ მომისმენია; მე მათ დადებითზე, მედლის მეორე მხარეზე, მინდა მოგიყვეთ.   წვიმაში, ქარში, ავტობუსიდან-ავსტობუსში, ხან ფეხზე, ხან ჭყლეტვაში და რაც მთავარია უსასრულო ლანძღვაში გატარებული