თამარ კანაშვილის ბლოგი

   მე, რომ არ შემთხვეოდა ეს ამბავი, ალბათ ჯერ ვერ დავიჯერებდი და მერე კი გულიანად ვიცინებდი. ამ მერე-ს გიძღვნით თქვენ.    ტაქსი გავაჩერე რუსთაველიდან-მეიდანზე მიყვანის თანხაზე შევუთანხმდი, მძღოლის მხრიდან პასუხი: „რა პრობლემაა“. დავჯექი;   ასე, 2-3 წუთი გავიდა; მანქანაში კმ-თანხის აპარატზე თავიდანვე 1.5ლარამდე ეწერა და თვლას აგრძელებდა; -გოგონა მანქანა მყავს სვიჩოკზე და 2.9 -ლარს, რომ აცდება გავაჩერებ, თითქოს ჩახვედით, რომ იფიქროს მანქანამ და მერე სხვანაირად უნდა დაჯდეთ. -ბატონო? -ხო, ჯერ შუაში უნდა დაჯდე სენსორებზეა ადგილები; მერე აი, მაიცა გაჩვენებ;   შუქნიშანზე წითელზე გააჩერა, უცებ თავის სკამზე ხვანცალი დაიწყო.  სხეულით ძვლივს წამოიწია, მარცხენა ხელი სკამს დააყრდნო და მერე ტანი უცებ ჰაერში აწია;   ესეიგი შუაში დაჯდომა, ტანი ჰაერში და ცალ ხელზე დადგომა.  რა აკრობატი დაკარგა საქართველომ?!   იოგა თავიდანვე არ იყო ჩემი ამპლუა სხვა ვითომ რომ არაფერი, გავოგნდი. შემომხედა და აგრძელებს: -რა იყო?! ჩემი ცოლი სულ ასე დამყავს; ეგრე დაჯექი და გორამდე ჩაგ