თამარ კანაშვილის ბლოგი

             ბავშვობა ზრდასრულს!       რა უჩუქებიათ თქვენთვის ყველაზე ორიგინალური? აი ის, რომლის გახსენებაც სახეზე ღიმილს გგვრით და განწყობას გიმაღლებთ. აბა დაფიქრდით....დახუჭეთ თვალები და წარმოიდგინეთ, ვიმედოვნებ ბევრი მომენტი იპოვეთ თქვენი გონების  არქივში.    უსინათლო სინათლეს ნატრობს, ეტლზე მჯდომი სიარულს, უფრო მარტივად კი, ყველა შავგვრემანი ქერობაზე დაფიქრებულა და პირიქით,   სწორთმიანებს ტალღოვანი თმა ხიბლავთ, აი ბავშვების უმეტესობას რა სურს? დიდობა!  დიდები კი რას იხსენებენ ყველაზე ტკბილად? ისევ ბავშვობას! დღეს, ჩემმა მეგობარმა ზუსტად ბავშვობა მაჩუქა! ეს როგორ?!    ყველაფერი კინდერით დაიწყო!  გავხსენი და შიგნით რას არ წარმოვიდგენდი ცირკის ბილეთების გარდა, სახელწოდებით „გეპარდიების სამეფო“! როდის იყავით ბოლოს ბავშვურ სანახაობაზე?! მე მსგავსი რამ მახსენდება მინიმუმ 18 წლის წინ.     დღეს კი ავდიოდით კიბეებზე და მე თვითონ არ მჯეროდა! გარშემო უამრავი ბავშვი მერტყა, ფერად სამოსში, ღიმილიანი გუგებგაფართოებული თვალებით მშობლებთან ერთად! ერთი დიდი სიამოვნება იყო ამდენი

   რამდენი ჩვენგანი ელოდება ბედნიერებას მომავალ დროში?! რამდენი ჩვენგანის სამომავლო მიზანია ბედნიერება?!    ველით, როდის დავასრულებთ სკოლას და ჩავაბარებთ უნივერსიტეტში, შემდგომ როდის დავიწყებთ სამსახურს, როდის დაგვაწინაურებენ, რომ გამოჩნდება „ის“ და ვარწმუნებთ საკუთარ თავს, რომ ყოველივე საუკეთესოს გვიმზადებს ხვალინდელი დღე.   ხშირად გვიფიქრია, ბედნიერი ვიქნები ოღონდაც ეს პროექტი დამასრულებინა, სამსახური დამაწყებინა, მაყიდინა ჩემი ოცნების მანქანა, ამასრულებინა ოღონდაც ეს ნატვრა!     სამწუხაროდ, ჩვენი ეს ხედვა ცხოვრებისადმი შეიძლება ნაკლებად იყოს გამართლებული, რადგან ყოველთვის გვენდომება უფრო მეტი, ყოველთვის დავიწყებთ ისევ სხვაგან ბედნიერების ძიებას და ვერასდროს მივალთ ასე მასთან იმდენად ახლოს.    ვინც აბარებს უნივერსიტეტში, იწყებს ღელვას გამოცდებზე ან ნახევარგანაკვეთიან სამსახურზე; ვამთავრებთ უნივერსიტეტს და ვპოვლობთ სამსახურს, ვღელავთ შემცირებულ დროზე;   შეგვეძინება შვილი, იწყება უძილო ღამეები   და რა თქმა ფიქრი შვილის მომავალზე! ხომ შეიძლებოდა უკეთესად ყოფილიყო ყველაფერი?! უკეთე